หืน ๒ หมายถึง (กลอน) ว. หิน, เลว, ทราม, ตํ่าช้า. (ดู หิน ๔, หิน-).
ก. มีความอยากอย่างแรงกล้า (มักใช้ในทางกามารมณ์).
[-หัน] (กลอน) ก. เหิมใจ, ยินดี, ร่าเริง, ชื่นชม.
อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกสงสัยเพื่อถามหรือเมื่อยังไม่ได้ยินหรือไม่เข้าใจ,(เป็นคำสำหรับผู้ใหญ่กว่าหรือเสมอกันใช้).
ก. เถียง, คัดค้าน, เช่น อย่ามาหือนะ เขาไม่กล้าหือ.
ก. เถียงไม่ได้, คัดค้านไม่ได้, ไม่กล้าเถียง, ไม่กล้าคัดค้าน.
อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความรับรู้.
(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ก. ให้, แต่งตั้ง.